"Ο Γέροντας Παίσιος και τα τεχνάσματα του διαβόλου"

...Ένας απ'τους επισκέπτες άνοιξε την κουβέντα:
-Γέροντα,δεν μας λές κάτι για το διάβολο,ο οποίος τόσο μας ταλαιπωρεί και μας απομακρύνει απ'το Θεό?
-Για το διάβολο να μιλήσουμε ή για τους αγγέλους?Εγώ βέβαια,δεν ξέρω για τους αγγέλους.Για το διάβολο όμως μπορώ να σας πώ δυό ιστορίες.
Ο Γέροντας περίμενε λίγο να πιούν το νερό και οι άλλοι και άρχισε:
-Όταν ήμουν στο μοναστήρι του Στομίου στην Κόνιτσα,ο διάβολος προσπαθούσε να με παρασύρει χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους.Ένα βράδυ,μετά το απόδειπνο,έλεγα την ευχή στο κελί καθισμένος σ'ένα σκαμνί.Είχα μιά καλή κατάσταση.Ξαφνικά ακούω διάφορα όργανα,κλαρίνα και νταούλια.Παραξενεύτηκα."Τι είναι τούτα πάλι",είπα."Το πανηγύρι πέρασε.Ποιοί παίζουν τώρα όργανα εκεί στον ξενώνα?"
Σηκώθηκα άπ΄το σκαμνί και κοίταξα απ'το παράθυρο έξω.Ήταν παντού ησυχία.Τότε κατάλαβα ότι ο διάβολος ήθελε να διακόψω την προσευχή.
-Ακούγονταν καθαρά τα όργανα,Γέροντα?ρώτησε ένας απ'την παρέα.Μήπως νομίσατε ότι ακούγονταν?
-Τι λές βρε παλικάρι?Άκουγα τα όργανα,όπως ακούγονται και στο πανηγύρι στις 8 Σεπτεμβρίου.Είχαν όρεξη οι οργανοπαίχτες του διαβόλου.Αντηχούσαν οι ρεματιές.
-Μετά,Γέροντα,ησύχασες? Σταμάτησαν οι πειρασμοί?
-Όχι. Ο διάβολος δεν απογοητεύεται εύκολα.Εγώ ξανακάθισα στο σκαμνί για να συνεχίσω την ευχή.Προσπάθησα να συγκεντρωθώ,αλλά δεν με άφησε.Μετά απο λίγη ώρα γέμισε το κελί μου με δυνατό φως.Ξαφνιάστηκα πάλι.Είδα ακόμα την οροφή να εξαφανίζεται και να μπαίνει στο κελί μιά φωτεινή στήλη,που ξεκινούσε απ'το ύψος του ουρανού.Στην κορυφή αυτής της στήλης υπήρχε ένας ξανθός νέος,που έμοιαζε με το Χριστό.Δέν έβλεπα όμως ολόκληρο το πρόσωπό του.Σηκώθηκα απ'το σκαμνί για να δώ καλύτερα.Εκείνη τη στιγμή μιά εσωτερική φωνή με διαβεβαίωνε ότι είδα το Χριστό.Εγώ αντέδρασα αμέσως.Έκανα το σταυρό μου και μονολόγησα:"Ποιός είμαι εγώ που αξιώθηκα να δω το Χριστό? Εγώ είμαι ανάξιος".Αυτό ήταν.Το φώς και ο δήθεν Χριστός χάθηκαν.Η οροφή ήταν στη θέση της.
-Αυτές οι καταστάσεις δεν προκαλούν φόβο,Γέροντα?Νομίζω οτι εγώ προσωπικά δεν θ'άντεχα,είπε ένας άλλος.
-Τι να έκανα?Μπορούσα να τον αποφύγω το διάβολο?Όμως πρέπει να ξέρετε ότι χρειάζεται θάρρος και προσευχή.Μη νομίζετε ότι ο διάβολος είναι πολύ δυνατός.Δειλός και φοβιτσιάρης είναι.Δεν πρέπει να τον πιστεύουμε.Τι να σας πω!
Κάποτε προθυμοποιήθηκε να μ'εξυπηρετήσει.
Θυμάμαι,που,όταν έφυγα απ'το Στόμιο και πηγα στο Σινά,στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης,ο διάβολος συχνά μ'ενοχλούσε.Εκεί το κελάκι είχε τρία τέσσερα σκαλάκια και πιό πέρα υπήρχαν διάφορες σπηλιές.'Οταν είχε αστροφεγγιά,μου άρεσε να βγαίνω έξω και να τρυπώνω σε κάποια σπηλιά για να κάνω την προσευχή μου πιό έντονη.
Μιά φορά λοιπόν φόρεσα την κάπα μου και βγήκα έξω.Δέν είχε πολύ φώς.Είχα ένα τσακμάκι και το αναβόσβηνα,για να βλέπω τα σκαλοπάτια και τα βράχια.Κάποια στιγμή το τσακμάκι δεν άναβε.Τότε ένα δυνατό φώς,σαν να ήταν απο προβολέα,ήρθε απ'τον απέναντι βράχο και φώτισε τα πάντα γύρω.
Εγώ αγρίεψα λίγο και ψιθύρισα:"Να μου λείψουν τέτοια φώτα".Και αμέσως ξαναμπήκα στο κελί.Ευθύς το φως χάθηκε.Είδατε το διάβολο,μου αχρήστεψε το τσακμάκι και θέλησε να μ'εξυπηρετήσει.Σκέφτηκε:"Κρίμα δεν είναι αυτός ο καλός καλόγερος να παιδεύεται?Ας του δώσω εγώ φώς!"Είδατε καλοσύνη!Ήθελε να με φωτίσει!
-Γέροντα,μετά απο μιά παρουσία του διαβόλου,τι νιώθει κανείς?Αισθάνεται δυνατός ή τον μαραζώνει ο φόβος?
-Είναι φοβερό να βλέπεις το διάβολο δίπλα σου.Όμως εμείς έχουμε το Χριστό μέσα μας και μπορούμε ν'αντιμετωπίζουμε το διάβολο χωρίς πανικό.Είναι μεγάλο κατόρθωμα να τον διώχνεις απο κοντά σου με την προσευχή.
-Γέροντα,σ'ευχαριστούμε για τις εμπειρίες που μας διηγήθηκες,είπαν όλοι με μιά φωνή.
-Το Χριστό και την Παναγία να ευχαριστείτε,είπε ο Γέροντας κι άρχισε να τους αποχαιρετάει.


Απο το βιβλίο του Πρεσβύτερου Διονυσίου Τατσή : ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ.

''Ο Γέροντας Πορφύριος και οι χίπηδες''

Ο Γέροντας Πορφύριος διηγόταν:
<<Μιά φορά με επισκέφθηκε ένας χίπης.Ήταν ντυμένος με κάτι πολύχρωμα,παράξενα ρούχα,φορούσε χα'ι'μαλιά και κοσμήματα και ζητούσε να με δει.Οι μοναχές ανησύχησαν,ήρθαν και με ρώτησαν και είπα,ας περάσει. Μόλις κάθισε απέναντί μου είδα την ψυχή του.Είχε καλή ψυχή,αλλά πληγωμένη και γι'αυτό επαναστατημένη. Του μίλησα με αγάπη κι εκείνος συγκινήθηκε.Γέροντα,μου λέει,κανείς μέχρι σήμερα δε μου μίλησε έτσι.Είπα το όνομά του κι εκείνος παραξενεύθηκε,πως το γνώριζα. 'Ε,του λέω,ο Θεός φανέρωσε και τ'όνομά σου και οτι ταξίδεψες μέχρι την Ινδία και γνώρισες εκεί τους γκουρού και τους ακολούθησες.Απόρησε πιό πολύ.Του είπα κι άλλα πράγματα για τον εαυτό του,κι έφυγε ευχαριστημένος. Την άλλη εβδομάδα,νά σου και καταφθάνει ο ίδιος με μιά παρέα χίπηδες.Μπήκαν στο κελί μου και κάθισαν γύρω μου.Ήταν μαζί τους και μιά κοπέλα.Τους συμπάθησα πολύ.Ήταν καλές ψυχές,αλλά πληγωμένες.Δέν τους μίλησα για το Χριστό,γιατί είδα ότι δεν ήταν έτοιμοι ν'ακούσουν.Τους μίλησα στη γλώσσα τους,για πράγματα που τους ενδιέφεραν.Όταν τελειώσαμε και σηκώθηκαν να φύγουν,μου είπαν:Γέροντα,θέλουμε μια χάρη:Να μας επιτρέψεις να σου φιλήσουμε τα πόδια.Εγώ ντράπηκα,αλλά τι να κάνω,τους άφησα.Μετά μου έδωσαν δώρο μιά κουβέρτα.Θα φωνάξω να τη φέρουν,να τη δείς.Είναι πολύ ωραία. Έπειτα απο καιρό με επισκέφθηκε η κοπέλα,η χίπισσα,μόνη της.Την έλεγαν Μαρία. Είδα ότι η Μαρία ήταν πιό προχωρημένη στην ψυχή από τους φίλους της και της πρωτομίλησα για το Χριστό.Δέχτηκε τα λόγια μου.Ήρθε κι άλλες φορές,έχει πάρει καλό δρόμο. Είπε μάλιστα η Μαρία στους φίλους της:<<Βρέ παλιόπαιδα,δέν φαντάσθηκα ποτέ.ότι θα γνώριζα το Χριστό,μέσα απο μιά χίπικη παρέα>>.

Η Σιωπή μέσα μας.

Ακολουθεί απόσπασμα απο το εξαιρετικό βιβλίο του Ηλία Λιαμή :''Ψίθυροι των αγγέλων'' :


......Εύκολα γίνεται πικρή η ματιά σου μπροστά στην αδυναμία των ανθρώπων.Το μυαλό σου σκορπίζεται εύκολα στην παρατήρηση των άλλων.Συμμάζεψε όσο μπορείς το βλέμμα σου,περιόρισε όσο μπορείς τη διάσπαση
του νου σου.
Δεν έχει καλό τέλος αυτός ο δρόμος.Θα συνηθίσεις να διακρίνεις αμέσως τα λάθη των άλλων,αλλά θα το πληρώσεις με μεγάλη μοναξιά.Συνάμα,λίγο λίγο,θα χάνεις την παιδική σου ματιά,μέχρις ότου να ξεχάσεις εντελώς,πως όλοι λαχταράμε το καλύτερο και προδινόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό.Όσο αυτό το ξεχνάς,τόσο και πιο άτεγκτος θα γίνεσαι για τους γύρω σου.
Θα βροντοφωνάζεις πάντα το σωστό αλλά θα βλέπεις έκπληκτος πως οι άνθρωποι θα φεύγουν από κοντά σου.Είναι,γιατί τους δίνεις άτεγκτη δικαιοσύνη κι αυτοί λαχταράνε τη συγνώμη.Φωνάζεις πολύ κι αυτοί λαχταράνε λίγη σιωπή..........

........Να παλέψεις για τη σιωπή του νου σου.Μην τον αφήσεις στη διάλυσή του.Αν δεν προσέξεις,θα τρέχει από δω κι από κει,χωρίς σκοπό,χωρίς νόημα.Θα παρατηρείς τα πάντα,θα κρίνεις τα πάντα,θα νομίζεις πως φτιάχνεις τον κόσμο και την ίδια ώρα θα γεμίζεις,ανεπαίσθητα,περιφρόνηση για τον κόσμο.
Χωρίς να το καταλάβεις,θα μάθεις ν'ανεβάζεις τον εαυτό σου σ'ένα θρόνο ψηλό κι απο κει να μετράς τους πάντες και τα πάντα με το δικό σου μέτρο.Και θα μάθεις να μιλάς,να μιλάς πολύ!

Η σιωπή όμως...η σιωπή!Θα αφήσει στην καρδιά σου χώρο ν'ακουστεί η φωνή του Θεού.
Η σιωπή θα σε απαλλάξει από το φτωχό σου μέτρο και θα σε μάθει να μετράς τον εαυτό σου και τον κόσμο με το δικό Του μέτρο.Θα μείνεις τότε άφωνος από τα κρίματά σου.Και δυό φορές θα μείνεις άφωνος από την υπομονή του Θεού.
Πού να βρείς μετά διάθεση και θάρρος ν'ασχοληθείς με τα κρίματα των άλλων!
Γι'αυτό σου λέω,η σιωπή θα γεμίσει τη ματιά σου κατανόηση και οικτιρμό για τον εαυτό σου και τον κόσμο.
Θα κερδίσεις όμως και κάτι,ακόμα πιο πολύτιμο:
Ξέροντας ποιος είσαι και ποια είναι τα όρια σου,θα σου είναι αδιάφορη η γνώμη των άλλων για σένα.Θα γίνεις άτρωτος στην κατάκριση,ακόμη και στην συκοφαντία..........

Χριστούγεννα με τον Παπαδιαμάντη...

” ….Ὁ ναὸς τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως ἦτο ἡ παλαιὰ μητρόπολις τοῦ φρουρίου. Ὁ ναῖσκος, πρὸ ἑκατονταετηρίδων κτισθείς, ἵστατο ἀκόμη εὐπρεπὴς καὶ δχὶ πολὺ ἐφθαρμένος. Ὁ παπα-Φραγκούλης καὶ ἡ συνοδεία τοῦ φθασαντες εἰσηλθον τέλος εἰς τὸν ναὸν τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ καρδία τῶν ἠσθανθη θάλπος καὶ γλυκύτητα ἄφατον.

Ὁ ἱερεὺς ἐψιθυρισε μετ᾿ ἐνδόμυχου συγκινήσεως τὸ «Εἰσελευσομαι εἰς τὸν οἶκον σου», κι ἡ θειὰ τὸ Μαλαμῶ, ἀφοῦ ἤλλαξε τὴν φ᾿στὰνα της τὴν βρεγμενην κι ἐφορεσεν ἄλλην, στεγνήν, καὶ τὸ γ᾿νάκι της τὸ καλό, τὰ ὁποῖα εὐτυχῶς εἰχεν εἰς ἀβασταγὴν καλῶς φυλαγμένα ὑπὸ τὴν πρῷραν τῆς βάρκας, ἔδεσε μέγα σάρωθρον ἐκ στοιβῶν καὶ χαμόκλαδων καὶ ἠρχισε νὰ σαρώνῃ τὸ ἔδαφος τοῦ ναοῦ, ἐνῷ αἱ γυναῖκες αἱ ἄλλαι ἤναπταν ἐπιμελῶς τὰ κανδηλια, καὶ ἠναψαν μέγα πλῆθος κηρίων εἰς δυὸ μανουάλια, καὶ παρεσκεύασαν μεγάλην πυρὰν μὲ ξηρὰ ξύλα καὶ κλάδους εἰς τὸ προαυλιον τοῦ ναοῦ, ὅπου ἐσχηματιζετο μακρὸν στένωμα παράλληλον τοῦ μεσημβρινοῦ τοίχου, κλειόμενον ὑπὸ σῳζόμενου ὀρθοῦ τοιχίου γείτονος οἰκοδομῇς, κι ἐγέμισαν ἄνθρακας τὸ μέγα πύραυνον, τὸ σῳζόμενον ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, καὶ ἔθεσαν τὸ πύραυνον ἐν τῷ μέσῳ τοῦ ναοῦ, ρίψασαι ἄφθονον λίβανον εἰς τοὺς ἄνθρακας. Καὶ ὠσφράνθη Κύριος ὁ Θεὸς ὀσμὴν εὐωδίας.

Ἔλαμψε δὲ τότε ὁ ναὸς ὅλος, καὶ ἠστραψεν ἐπάνω εἰς τὸν θόλον ὁ Παντοκράτωρ μὲ τὴν μεγάλην κι ἐπιβλητικὴν μορφήν, καὶ ἠκτινοβολησε τὸ ἐπίχρυσον καὶ λεπτουργημενον μὲ μυρίας γλυφὰς τέμπλον, μὲ τὰς περικαλλεῖς τῆς ἀρίστης Βυζαντινῆς τέχνης εἰκόνας του, μὲ τὴν μεγάλην εἰκόνα τῆς Γεννήσεως, ὅπου «Παρθένος καθέζεται τὰ Χερουβεὶμ μιμουμένη», ὅπου θεσπεσίως μαρμαίρουσιν αἱ μορφαὶ τοῦ Θείου Βρέφους καὶ τῆς ἀμώμου Λεχοῦς, ὅπου ζωνταναι παρίστανται αἱ ὄψεις τῶν ἀγγέλων, τῶν μάγων καὶ τῶν ποιμένων, ὅπου νομίζει τὶς ὅτι στιλβει ὁ χρυσός, εὐωδιάζει ὁ λίβανος καὶ βαλσαμώνει ἡ σμύρνα, καὶ ὅπου, ὡς ἐὰν ἡ γραφικὴ ἐλαλει, φαντάζεται τὶς ἐπὶ μίαν στιγμὴν ὅτι ἀκούει τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ»!

Ἐν τῷ μέσῳ δὲ κρεμαται ὁ μέγας ὀρειχάλκινος καὶ πολυκλαδος πολυέλεος, καὶ ὁλόγυρα ὁ κρεμαστὸς χορός, μὲ τὰς εἰκόνας τῶν Προφητῶν καὶ Ἀποστόλων, ὑφ᾿ ὃν ἐτελοῦντο τὸ πάλαι οἱ σεμνοὶ γάμοι τῶν χριστιανῶν ἀνδρογύνων. Καὶ ὁλόγυρα αἱ μορφαὶ τῶν Μαρτύρων, Ὁσιων καὶ Ὁμολογητῶν. Ἵστανται ἐπὶ τῶν τοίχων ἠρεμοῦντες, ἀπαθεῖς, ὁποῖοι ἐν τῷ Παραδείσῳ, εὐθὺ καὶ κατὰ πρόσωπον βλέποντες, ὡς βλέπουσι καθαρῶς τὴν Ἁγίαν Τριάδα.

Μόνος ὁ Ἅγιος Μερκούριος, μὲ τὴν βαρεῖαν περικεφαλαιαν του, μὲ τὸν θώρακα, τὰς περικνημίδας καὶ τὴν ἀσπίδα, φαίνεται ὀλίγόν τι ἐγκαρσίως βλέπων καὶ κινούμενος καὶ ὁρῶν, εἰς τὰ δεξιὰ του ναοῦ, ἐκεῖ ὅπου διατρυπᾷ μὲ τὸ δόρυ του τὸν ἐπὶ θρόνου καθήμενον ὠχρὸν Παραβάτην. Πελιδνὸς ὁ παράφρων τύραννος, μὲ τὸ βλέμμα σβῆνον, μὲ τὸ στῆθος αἱμάσσον, μάτην προσπαθεῖ ν᾿ ἀποσπάσῃ ἀπὸ τὸ στέρνον του τὸν ὀξὺν σίδηρον, καὶ ἐξεμεῖ μετὰ τῆς τελευταίας βλασφημίας καὶ τὴν μιαρὰν ψυχήν του.

Γείτων τῆς τρομακτικῆς ταύτης σκηνῆς παρίσταται γλυκεῖα καὶ συμπαθεστάτη εἰκών, ὁ Ἅγιος Κήρυκος, τριετίζον παιδιον, κρατούμενον ἐκ τῆς χειρὸς ὑπὸ τῆς μητρός του, τῆς Ἅγιας Ἰουλιττης. Δία δώρων καὶ θυσιῶν ἐζητει ὁ διώκτης Ἀλέξανδρος νὰ ἑλκύση τὸ παιδιον, καὶ διὰ τοῦ παιδιοῦ τὴν μητέρα. Ἀλλ᾿ ὁ παῖς, καλῶν τὴν μητέρα του καὶ ὑποψελλίζων τοῦ Χριστοῦ τὸ ὄνομα, ἔπτυσε τὸν τύραννον κατὰ πρόσωπον, καὶ ἐκεῖνος ἐξαγριωθεὶς ἐκρήμνισε τὸ παιδίον ἀπὸ τῆς μαρμαρίνης κλίμακος, ὅπου συνέτριψε τὸ τρυφερὸν καὶ διὰ στεφάνους πλασθὲν κρανίον.

Καὶ εἰς τὴν χηβαδα τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, ὑψηλά, ἐφαινετο στεφανουμενη ὑπὸ ἀγγέλων ἡ τῶν Οὐρανῶν Πλατυτέρα. Καὶ κατωτερω, περὶ τὸ θυσιαστήριον, ἵσταντο, ἄρρητον.σεμνότητα ἀποπνεουσαι, αἱ μορφαι τῶν μεγάλων Πατέρων, τοῦ Ἀδελφοθεου, τοῦ Βασιλείου, τοῦ Χρυσοστόμου καὶ τοῦ Θεολόγου, καὶ ἐφαινοντο ὡς νὰ ἐχαιρον διότι ἐμελλον ν᾿ ἀκουσωσι καὶ πάλιν τὰς εὐχας καὶ τοὺς ὕμνους τῆς Εὐχαριστίας, οὖς αὐτοὶ ἐν Πνεύματι συνέθεσαν. Πέριξ δέ, καὶ ἐντὸς καὶ ἐκτός, εἰκονιζετο περιτεχνως ὅλον τὸ Δωδεκαορτον καὶ τὰ τάγματα τῶν ἀγγέλων, καὶ ἡ βρεφοκτονία, καὶ οἱ κόλποι τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ὁ λῃστὴς ὁ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ ὁμολογησας.

Ὅταν ἔφθασαν εἰς τὸ Κάστρον καὶ εἰσηλθον εἰς τὸν ναὸν τοῦ Χριστοῦ, τόσον θάλπος ἐθώπευσε τὴν ψυχὴν τῶν, ὥστε, ἂν καὶ ἠσαν κατάκοποι, ἂν καὶ ἐνυσταζον τινὲς αὐτῶν, ἠσθανθησαν τόσον τὴν χαράν του νὰ ζωσι καὶ τοῦ νὰ ἐχωσι φθάσει αἰσίως εἰς τὸ τέρμα τῆς πορείας τῶν, εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κύριου, ὥστε τοὺς ἔφυγε πᾶσα νύστα καὶ πᾶσα κόπωσις.

Οἱ αἰπόλοι, εὑρόντες ἐνασχόλησιν καὶ πρόφασιν ὅπως καπνιζωσι καθήμενοι, καὶ ἐνίοτε ὅπως ἐξαπλωνωνται καὶ κλεπτωσιν ἀπὸ κανέναν ὕπνον τυλιγμένοι μὲ τὲς καππες τῶν παρὰ τὸ πῦρ, εἶχον ἀνάψει ἔξω δυὸ πυρσούς, τὸν ἕνα ἔμπροσθεν τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, τὸν ἄλλον πρὸς τὸ βόρειον μέρος. Ἐντὸς τοῦ ναοῦ ἡ θερμότης ἦτο λίαν εὐάρεστος, τὴ βοήθεια τῶν ἔσωθεν καὶ ἐξωθὲν πυρῶν. Καὶ εἶχον σωρεύσει παμπολλας δεσμας ξηρῶν ξύλων καὶ κλάδων οἱ ἐκεῖ καταφυγοντες αἰπόλοι, μὲ τὰς ὀλιγας αἶγας καὶ τὰ ἐρίφια τῶν, ὅσα δὲν εἶχον ψοφήσει ἀκόμη ἀπὸ τὸν βαρὺν χειμῶνα τοῦ ἔτους ἐκεινοῦ, οἱ τραχεῖς αἰπόλοι, οἵτινες εἶχον σώσει καὶ τοὺς δυὸ ὑλοτόμους ἐκ τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῆς χιονος.

Καὶ εἰτα ὁ ἱερεὺς ἐβαλεν εὐλογητὸν καὶ ἐψαλη ἡ λιτή της μεγαλοπρεποῦς ἑορτῆς, μεθ᾿ ὃ ὁ κὺρ Ἀλεξανδρὴς ἤρχισε τὰς ἀναγνώσεις, καὶ ὅσοι ἦσαν νυστασμενοι, ἀπεκοιμηθησαν σιγὰ εἰς τὰ στασίδια τῶν (ἅ! ἐμελλον ἄρα τοῦ Προφητάνακτος οἱ θεσπέσιοι ὕμνοι ἀπὸ ψαλμῶν νὰ καταντησωσιν ἀνάγνωσις νυστακτικη, καὶ ὡς ἀνάγνωσις νὰ παραλειπωνται ὅλως, ὡς φορτικὸν τί καὶ παρέλκον!), βαυκαλιζόμενοι ἀπὸ τὴν ἔρρινον καὶ μονότονον ἀπαγγελίαν τοῦ κὺρ Ἀλεξανδρῆ. Ὁ ἀγαθὸς γέρων ἦτο ἐκ τοῦ ἀμίμητου ἐκεινοῦ τύπου τῶν ψαλτῶν, ὧν τὸ γένος ἐξελιπε δυστυχῶς σήμερον. Ἔψαλλε κακῶς μέν, ἀλλ᾿ εὐλαβῶς καὶ μετ᾿ αἰσθήματος. Κανὲν σχεδὸν κῶλον δὲν ἐλεγεν ὀρθῶς, οὔτε μουσικῶς, οὔτε γραμματικῶς. Πότε ἐν καὶ ἥμισυ κῶλον τὰ ἤνου εἰς ἕν, πότε δυὸ καὶ ἥμισυ τὰ διήρει εἰς τεσσάρα. Ἀλλὰ προκριτωτέρα ἡ ἀμάθεια τῆς δοκησισοφίας…

Ἀλλ᾿ ὀτε ὁ ἱερεὺς ἐξελθων ἔψαλε τὸ «Δεῦτε ἴδωμεν, πιστοί, ποὺ ἐγεννηθη ὁ Χριστός», τότε αἱ μορφαι τῶν Ἅγιων ἐφανησαν ὡς νὰ ἐφαιδρυνθησαν εἰς τοὺς τοίχους. «Ἀκολουθησωμεν λοιπὸν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ», καὶ ὁ κὺρ Ἀλεξανδρης ἐνθουσιων ἔλαβε τὴν ὑψηλὴν καλάμην καὶ ἔσεισε τὸν πολυέλεον μὲ τὰς λαμπάδας ὄλας ἀνημμενας. «Ἄγγελοι ὑμνούσιν ἀκαταπαυστως ἐκεῖ», καὶ ἐσεισθη ὁ ναὸς ὅλος ἀπὸ τὴν βροντώδη φωνὴν τοῦ παπα-Φραγκούλη μετὰ πάθους ψάλλοντος: «Δόξα ἐν ὑψιστοις λέγοντες τῷ σήμερον ἐν σπηλαιῳ τεχθεντι», καὶ οἱ ἄγγελοι οἱ ζωγραφιστοί, οἱ περικυκλοῦντες τὸν Παντοκράτορα ἄνω εἰς τὸν θόλον, ἔτειναν τὸ οὖς, ἀναγνωρισαντες οἰκεῖον αὐτοὶς τὸν ὕμνον.....''

Απόσπασμα από το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη “Στο Χριστό στο Κάστρο''.

Αυτά τα Χριστούγεννα,ας κάνουμε μια ταπεινή φάτνη την καρδιά μας,ώστε να γεννηθεί μέσα της ο μικρός Χριστός.Ας γίνει η διάνοιά μας,οι Μάγοι που τον προσκυνούν και τα δώρα τους προς τον Ιησού ας είναι οι αρετές μας και η πνευματική μας προκοπή.

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

''Αργά βαδίζει ο Χριστός''

Παρόλο που αυτό το βιβλίο κυκλοφόρησε μεταφρασμένο στα ελληνικά πριν απο 2 χρόνια,θεωρώ σημαντικό να μιλήσω γι'αυτό,μιάς και πιστεύω πως είναι ένα απο τα καλύτερα χριστιανικά βιβλία που γράφτηκαν ποτέ...

Ο συγγραφέας,άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς,υπήρξε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Σέρβικης Εκκλησίας.Γεννήθηκε στο μικρό χωριό Λέλιτς της δυτικής Σερβίας το 1881.Κατά το 28ο έτος της ηλικίας του αναγορεύθηκε διδάκτωρ Θεολογίας του πανεπιστημίου της Βέρνης.

Το 1909 αναγορεύθηκε διδάκτωρ Φιλοσοφίας του πανεπιστημίου της Γενεύης.

Το 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσας και ένα χρόνο μετά μετετέθη στην επισκοπή της Αχρίδας όπου διακόνησε μέχρι το 1934 που επέστρεψε στην Ζίτσα.

Ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος σημάδεψε την ζωή του,αφού υπέστη απο τους Γερμανούς υποχρεωτικούς εγκλεισμούς σε μοναστήρια και στη συνέχεια τον έστειλαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου όπου κι εκεί υπέστη κακουχίες και βασανιστήρια.

Μετά τον πόλεμο κατέφυγε στις Η.Π.Α (η Γιουγκοσλαβία είχε ήδη κομμουνιστικό καθεστώς),όπου δίδαξε σε διάφορες Ορθόδοξες Χριστιανικές Πανεπιστημιακές Σχολές και Σεμινάρια.

Κοιμήθηκε τον Μάρτιο του 1956.Τον Μάιο του 2003,ανακηρύχθηκε άγιος απο την Ιερά Σύνοδο της Ορθόδοξης εκκλησίας της Σερβίας.

Το ''Αργά βαδίζει ο Χριστός'',θα μπορούσε να είναι ένα εκπληκτικό φιλοσοφικό δοκίμιο.Θεολογική φιλοσοφία απλή και απέρριτη,που δεν συγχίζει τον νού,αλλά ανοίγει τα μάτια της ψυχής,προβληματίζει και βάζει σε σκέψεις τον αναγνώστη.

Ο λόγος του αγίου ξεδιπλώνεται στις σελίδες του βιβλίου,καθαρά και ταπεινά έχοντας συγχρόνως μια πανέμορφη λογοτεχνική υπόσταση.

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα:

''...Οι περισσότεροι άνθρωποι δέν κρίνουν σωστά το μέγεθός τους και ζούν σε οπτική αυταπάτη.Η πλειονότητα βλέπει τον εαυτό της σε πολύ μεγαλύτερη αναλογία από ό,τι είναι.Ζώντας σε μιά αυταπάτη τέτοιοι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για να εξαπατήσουν και άλλους.Επειδή δέν το καταφέρνουν-και δέν είναι στο χέρι τους να το καταφέρουν-αισθάνονται σαν δυστυχισμένοι ιππότες,που ζούν εκτός της εποχής τους και της κοινωνίας τους.Σαν για τον Θεό,στο ιστορικό δράμα Του,να μήν ήταν το ίδιο απαραίτητοι και οι μικροί άνθρωποι!Σαν ο κόσμος να υπάρχει χωρίς κτηνοτρόφους και οδοκαθαριστές!

Ο Θεός μοίρασε στους ανθρώπους τα ταλέντα ανόμοια,ώστε εξαιτίας αυτής της ανομοιότητας να βρίσκεται σε κίνηση η ανθρώπινη ζωή.Κανείς δεν ενοχοποιείται επειδή ήρθε στον κόσμο με περισσότερα ταλέντα.Αλλά θα ενοχοποιηθεί και αυστηρά θα τιμωρηθεί εκείνος που δεν βλέπει το ταλέντο του στην ορθή διάσταση και εκείνος που δεν προσπαθεί με αυτό που του δόθηκε να δικαιολογήσει την επιβίωσή του και να εκπληρώσει την αποστολή του....''

''...Δυστυχώς είναι πολλοί ανάμεσά μας που σε ολόκληρη την ζωή τους δεν μαθαίνουν την αποστολή τους.Πολλοί μικρόμυαλοι αισθάνονται κλήση για όλες τις αποστολές.Πολλοί υπερήφανοι,μήν κάνοντας καμιά εργασία,κατακρίνουν όλες τις εργασίες.Πολλούς ανέχεται ο Θεός,από ευσπλαγχνία,ετοιμάζοντας και στέλνοντας άλλους για την ίδια αποστολή,που προορίζοταν για εκείνους και στα χέρια τους καταστράφηκε...''

''...Ο Θάνατος πρέπει να αποσυνθέσει να αποδομήσει,να κοιμίσει,ώστε Εκείνος να συνθέσει,να οικοδομήσει,να εγείρει.

Εμείς απο το χώμα γίναμε και πάλι στο χώμα θα πάμε.Ας μη μας φοβίζει αυτό καθόλου.Το χώμα είναι καθαρό και αθώο,ο τάφος πάνω του δεν είναι πιο κρύος απο την κούνια.Το χώμα είναι πιο σύνθετο σώμα απο το δικό μας και πιό σύνθετο πνεύμα απο το δικό μας.Το χώμα είναι ο άγγελος που μας τρέφει,ο καλός μας,φτερωτός αρχιστράτηγος,που στο πέταγμα του γύρω απο τον ήλιο νίβεται ασταμάτητα στο ηλιακό φώς.Στα φτερά του φέρνει εμάς,τα παιδιά του,γύρω από το μεγάλο φωτιστικό της οικουμένης.Πετά μαζί μας,γεμάτος πνεύμα και αγάπη και χαρά ζωής.Η γή είναι όλη ζωντανή,εντελώς ζωντανή.Το Πνεύμα του Θεού είναι ασταμάτητα επάνω της και μέσα της.Το Πνεύμα του Θεού ασταμάτητα την ζωογονεί.Τα σκορπισμένα κόκαλα στη γή φοβίζουν τα μάτια,όμως όχι το πνεύμα.Το σαπισμένο κρέας κάτω απο τη γή φοβίζει τον άνθρωπο,όμως όχι και τον Θεό.Αφού απο ένα βλέμμα του Θεού όλα τα σκορπισμένα ενώνονται και όλα τα σαπισμένα ζωντανεύουν...''

Τα λόγια του Αγίου κόβουν σαν ξυράφια τις αμαρτωλές και υπερήφανες συνειδήσεις μας.Θίγει θέματα επίκαιρα και διαχρονικά.Σαν να τα έγραψε σήμερα...

'' Ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν βαθύ ποτάμι, που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα. Αργά σαν σιτάρι, που σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για το σπόρο του Χριστού. Ο δρόμος Του είναι δύσκολος. Γι' αυτό βαδίζει αργά. Πορεύεται μέσα από λακκούβες αίματος, μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει και στις δυο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα μπρος. Γι' αυτό βαδίζει αργά. Βαδίζει αργά, γιατί το πλήρωμά Του είναι μακριά. Το πλήρωμά Του εκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας και η θέση Του είναι στα έσχατα...''

Κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις "Εν Πλω''.

Σκάνδαλα ιερέων και σκανδάλισμός

Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων στην Ελλάδα,οι οποίοι δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεό ή αόριστα σε μια ανώτερη δύναμη που κυβερνά το σύμπαν.Ακόμα και αν παραδέχονται τον Χριστό ως Θεό,απορρίπτουν την ορθόδοξη εκκλησία ως ''δημιούργημα των παπάδων''.

Τα διάφορα σκάνδαλα τα οποία βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας κατά καιρούς,ενισχύουν τις απόψεις τους πέρι διεφθαρμένης εκκλησίας.

''Ο Χριστός δεν έχει καμία σχέση με αυτά τα αίσχη'',λένε.''Αν κατέβαινε ο Χριστός στην Γη σήμερα,αποκλείεται να αναγνώριζε σαν δική του την ορθόδοξη εκκλησία'',λένε.

Αρχιερείς πλουτίζουν...κάνουν περιουσίες...αγοράζουν μετοχές...πέφτουν σε σκάνδαλα σεξουαλικής φύσεως...είναι στενόμυαλοι και ζουν αιώνες πίσω...δεν δείχνουν αγάπη πουθενά παρά μόνο στη τσέπη τους και άλλα πολλά.
Ισχύουν αυτά?Βεβαίως και ισχύουν.'Εν μέρει όμως.

Πρώτα απ' όλα,ας ξεκαθαρίσουμε πως η εκκλησία δεν είναι δημιούργημα των παπάδων,αλλά ένας ζωντανός οργανισμός,ένα ζωντανό σώμα που δημιούργησε ο ίδιος ο Χριστός και έχυσε το αίμα του επάνω στον σταυρό γι αυτήν αλλά και για τις αμαρτίες ολόκληρου του κόσμου.

Ο ίδιος ο Χριστός έδωσε εντολή στους μαθητές του να κηρύξουν το ευαγγέλιο στα έθνη,να βαπτίσουν τους κατηχούμενους στο όνομα της Αγίας Τριάδας.

''πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος'' (Ματθ. 28,19)

Και επείσης ο ίδιος ο Χριστός έδωσε τη δύναμη της άφεσης αμαρτιών,στους αποστόλους Του.

''Λάβετε Πνεύμα άγιον· αν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς, άν τινων κρατήτε, κεκράτηνται» (Iωάν.20,23)

Επειδή όμως και οι απόστολοι ήταν άνθρωποι και κάποτε θα πέθαιναν,θα έπρεπε να χρίσουν
άλλους ιερείς και αρχιερείς για να συνεχίσουν το έργο που αυτοί ξεκίνησαν.'Έτσι κι έκαναν.

Και έτσι διαδοχικά μεταδόθηκε το χρίσμα της ιεροσύνης μέχρι τις ημέρες μας.
'Ετσι λοιπόν βλέπουμε,ότι ο αρχηγός της εκκλησίας είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.Αυτός είναι η κεφαλή και η εκκλησία το σώμα.
Εκκλησία δέν είναι μόνο οι ''παπάδες'',όπως αφελώς λένε κάποιοι,αλλά Κλήρος και Λαός...
Οι ιερείς είναι αντιπρόσωποι του Τριαδικού Θεού.Ποιός όμως είναι άξιος να είναι αντιπρόσωπος του αναμάρτητου και τέλειου Θεού?Με απόλυτη έννοια ΚΑΝΕΙΣ.
Ουδείς αναμάρτητος...Ούτε καν η Παναγία ήταν αναμάρτητη.Ούτε καν οι Απόστολοι
Όμως κατα παραχώρηση και πρόνοια του Θεού,όρισε εμάς τους ατελείς και αμαρτωλούς ανθρώπους για να μπορούμε να αξιωθούμε μιας τέτοιας φοβερής τιμής.
Είναι και αυτό ένα από τα θαυμάσια δώρα του Θεού προς την ανθρωπότητα.

Ατελείς και αμαρτωλοί άνθρωποι λοιπόν οι ιερείς.
Μήπως όλοι οι γιατροί που δίνουν όρκο στον Ιπποκράτη,είναι έντιμοι?Μήπως δεν υπάρχουν γιατροί που δωροδοκούνται?
Μήπως όλοι οι αστυνομικοί είναι έντιμοι?Μήπως όλοι οι δάσκαλοι?Μήπως όλοι οι στρατιωτικοί?

Θα ρωτήσει όμως κάποιος:Αφού κατέχουν ένα τόσο ιερό αξίωμα,δέν θα έπρεπε να είναι οι πιό προσεκτικοί όσον αφορά την ηθική τους,δέν θα έπρεπε να είναι ζωντανά παραδείγματα αγιότητας.Δέν θα έπρεπε να εφαρμόζουν στη ζωή τους περισσότερο απ' 'ολους τις αρετές του Χριστιανισμού?Την αγάπη,την ταπείνωση,την ακτημοσύνη,την ελεημοσύνη κλπ?
Η απάντηση είναι ένα τεράστιο ΝΑΙ.
Έτσι θα έπρεπε να είναι.'Ομως μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους.
Και όπου άνθρωπος,εκεί και πάθη,εκεί και πειρασμοί,εκεί και ηθικές πτώσεις,εκεί και δυσκολίες.Ο Χριστός είχε 12 μαθητές και ο ένας τον πρόδωσε.Και οι 12 ήταν αμαρτωλοί,αλλά ο Ιούδας είχε το τρομερό πάθος της φιλαργυρίας.

O Iερός Χρυσόστομος λέει σχετικά με τις αδυναμίες των ιερέων:
''Εάν ο Θεός δεν κατέβασε Αγγέλους από τον ουρανό για να τους κάνει διδασκάλους των ανθρώπων, το έκανε για να μη μας επιτιμούν (για να μη μας κάνουν παρατηρήσεις) συχνότερα και αυστηρότερα οι Άγγελοι, λόγω της υπεροχής της δικής τους φύσεως και λόγω των αδυναμιών τις οποίες έχουμε εμείς ως άνθρωποι. Αντί των Αγγέλων μας έδωσε ως διδασκάλους και Ιερείς ανθρώπους θνητούς, έχοντας τις ανθρώπινες αδυναμίες, ώστε ο κίνδυνος να υποπέσουν και αυτοί στα ίδια σφάλματα να συγκρατεί τη γλώσσα και τη δικιά τους, αλλά και εκείνων που τους ακούνε, και να μην ελέγχουν τους άλλους αυστηρότερα από όσο πρέπει.''

'Ας μη κρίνουμε με άλλα μέτρα τους εαυτούς μας και με άλλα τους ιερείς.Αυτό είναι υπόθεση του Θεού.Βεβαίως έχουμε αυξημένες απαιτήσεις απο τους ιερείς και δικαιούμαστε να τους κρίνουμε,με αγάπη και κατανόηση όμως.'Οχι με εμπάθεια...
Είναι εντελώς απαράδεκτο για έναν ιερέα να πλουτίζει,να είναι αδιάφορος για το ποίμνιο του ή ακόμα χειρότερα να το παρασύρει σε πλάνες,να πέφτει σε σαρκικά αμαρτήματα,κιναιδισμούς και λοιπά.
Έναν τέτοιο ιερέα έχουμε υποχρέωση και καθήκον να τον ελέγχουμε,για την σωτηρία της ψυχής του και για να μή σκανδαλίζει τον κόσμο.
Όπως είπαμε όμως,θα τον ελέγξουμε πρώτα με αγάπη και κατανόηση και όχι με εμπάθεια.
Άνάλογα την πτώση του,θα φερθούμε κι εμείς.Υπάρχουν και περιπτώσεις που χρειάζονται σκληρά λόγια και αποφασιστικές κινήσεις.
Και πάντα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας και την δική μας αμαρτωλότητα και τις δικές μας πτώσεις και τους δικούς μας πειρασμούς.'Ετσι θα γίνει μια δίκαιη κρίση.

Η ουσία της ιεροσύνης-όσον αφορα αυτό το θέμα-είναι,πως όσο και αμαρτωλός και αν είναι ένας ιερέας,ΤΙΠΟΤΑ δεν ακυρώνει τα μυστήρια που τελεί.Είναι άλλο θέμα η αμαρτωλότητα του και άλλο η ιεροσύνη του.Είπαμε,ουδείς αναμάρτητος.
Από αυτόν τον αμαρτωλό ιερέα θα ισχύει κανονικά η Θεία Κοινωνία,η εξομολόγηση,η τέλεση ενός γάμου,ενός ευχελαίου,ο αγιασμός,η βάπτιση κλπ.
Αυτός θα δώσει λόγο στον Θεό για τις αμαρτίες του,όπως κι εμείς για τις δικές μας.

Υπάρχουν και πανάξιοι ιερείς όμως,που είναι φωτεινοί πνευματικοί φάροι και καύχημα της ορθόδοξης εκκλησίας.Όποιος ισχυρίζεται ότι δέν υπάρχουν,είτε έχει άγνοια επειδή δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει,είτε εθελοτυφλεί.Σε αυτούς κρύβεται το πραγματικό πνεύμα της ορθοδοξίας.Αυτοί είναι οι στύλοι που συγκρατούν με την δύναμη του Θεού ολόκληρο το ευλογημένο οικοδόμημα της εκκλησίας.Και θα υπάρχουν πάντα τέτοιοι.
Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε πώς αν κάνεις μια πνευματική αναζήτηση,αναλόγως του τι είσαι θα βρεις και αυτό που ψάχνεις.'Αν είσαι μέλισσα,θα βρεις το πνευματικό μέλι και θα χορτάσεις.'Αν είσαι μύγα,θα σε τραβήξουν οι ακαθαρσίες...
Ας ψάξουμε το μέλι λοιπόν και ας μην ασχοληθούμε άλλο με τις ακαθαρσίες.

''Ο τρελο-Γιάννης'' Α' και Β' Τόμος απο τις εκδόσεις ''Αγαθός Λόγος''

Η αληθινή ιστορία ενός δια Χριστόν σαλού που έζησε σε μία γειτονιά μέσα στο χάος της Αθήνας.Πίσω απο την μάσκα της σαλότητας,βρισκόταν μία σύγχρονη χαρισματική μορφή που μυστικά και αθόρυβα βοηθούσε τους συνανθρώπους του με πολλούς τρόπους...

Πρόσφερε το υστέρημά του για να ανακουφίσει οικονομικά οικογένειες αλλά και νέους.

Προσευχόταν θερμά για όλη του τη γειτονιά.Σαν πραγματικός φύλακας άγγελος,προστάτευε άτομα από φυσικούς η πνευματικούς-ηθικούς κινδύνους.Δεχόταν αγόγγυστα εμπαιγμούς και κοροιδίες.Κατάφερε να ενώσει τους ανθρώπους μίας γκρίζας και απρόσωπης γειτονιάς.

Η ιστορία του τρελο-Γιάννη μας συγκινεί αλλά και μας γεμίζει ελπίδα.Αποδεικνύεται το ότι και στις μέρες μας ανακαλύπτουμε διαμάντια μέσα στους βούρκους...