Subscribe News Feed Subscribe Comments

'Ενα πανεπιστήμιο ανθρωπιάς...

Συνήθως κάποιες λέξεις όπως αρρώστια,νοσοκομείο,εγχείρηση,θάνατος,φυλακή,άστεγος,ζητιάνος μας κάνουν να αισθανόμαστε άβολα.Ειδικά εμείς οι νέοι προτιμούμε να μην πολυμιλάμε (ή να μην μιλάμε καθόλου) για τέτοια θέματα.
Είμαι νέος...έχω όλο το μέλλον μπροστά μου...έχω όνειρα και όρεξη και αστείρευτη δίψα για ζωή.Ας μή μιλάμε για τέτοια στενάχωρα θέματα.Μακριά απο εμάς ο θάνατος και η αρρώστια.Χτύπα ξύλο.Κουνήσου απ τη θέση σου...

Κάπως έτσι αντιμετώπιζα κι εγώ όλα αυτά.Αν με ρωτούσες ''τι είναι νοσοκομείο?'',θα σου απαντούσα οτι είναι ένα μεγάλο άσπρο κτίριο,με πολλά δωμάτια και πολλά κρεβάτια για αρρώστους,αλλά ουδεμία σχέση έχω εγώ με τέτοια μέρη.Αυτά είναι για τους άλλους.Το πολύ πολύ να πατήσω το πόδι μου σε νοσοκομείο σαν επισκέπτης σε κάποιον συγγενή ή φίλο.
'Ομως μια σχετικά πρόσφατη μικρή περιπέτεια της υγείας μου,με έκανε να δώ τα πράγματα με άλλο μάτι.
Έμεινα συνολικά 15 μέρες σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο και βίωσα μία απο τις συγκλονιστηκότερες εμπειρίες της ζωής μου.
Το νοσοκομείο είναι ένα πανεπιστήμιο ανθρωπιάς.Ταυτόχρονα λόγω της διαφθοράς της κοινωνίας μας,είναι και πανεπιστήμιο παλιανθρωπιάς...
Στο νοσοκομείο θα μάθεις τί είναι άνθρωπος και τί είναι έμπρακτη αγάπη και προσφορά σε αυτόν.
Στο νοσοκομείο θα μάθεις πώς είναι να βλέπεις τον άλλον σαν αδελφό σου και όχι σαν ξένο.
Στο νοσοκομείο θα μάθεις τι εστί να είσαι υγιής και πόσο ευλογημένοι είναι αυτοί που έχουν την υγεία τους.Αλλά και πόσο τυφλοί και ανόητοι είμαστε όταν μεμψιμοιρούμε για άλλα πράγματα που δέν έχουμε,ενώ έχουμε την υγεία μας.
Στο νοσοκομείο θα μάθεις ότι τα προβλήματά σου είναι ένα μηδέν,μπροστά στις τραγικές ιστορίες που θα ακούσεις και θα δείς εκεί μέσα...
Στο νοσοκομείο θα εκτιμήσεις σωστά την οικογένεια σου...τους συγγενείς σου...τους φίλους σου και τους εχθρούς σου.
Στο νοσοκομείο θα μάθεις να κάνεις υπομονή.Θα μάθεις να ακούς τον πόνο και το παράπονο του συνανθρώπου σου,όπως θα θές να εκφράσεις κι εσύ τον δικό σου πόνο.
Στο νοσοκομείο θα μάθεις τί είναι ο θάνατος.Και πως ο θάνατος και η αρρώστια δεν ξεχωρίζει ούτε ηλικίες,ούτε κοινωνικές θέσεις και αξιώματα,ούτε περιουσίες.
Το νοσοκομείο θα σου δώσει την δυνατότητα να εξερευνήσεις τις αντοχές σου και τις δυνατότητές σου.
Και το σημαντικότερο απ’όλα.’Αν ποτέ σου δεν πίστευες στον Θεό,ίσως τον γνωρίσεις εκεί
.Άν πίστευες στον Θεό αλλά τον ξέχασες στην πορεία,θα τον θυμηθείς εκεί…
Και αν πίστευες στον Θεό και δεν τον ξέχασες ποτέ,θα τον βρείς πάλι εκεί,στο πρόσωπο κάθε πονεμένου ασθενή…

Ο θάλαμός μου,είχε ένα μπαλκονάκι και εκεί βγαίναμε για να ξεζαλιστούμε απ’ την κλεισούρα του θαλάμου,να καπνίσουμε το τσιγάρο μας και να συζητήσουμε με τους ασθενείς του διπλανού θαλάμου με τους οποίους μοιραζόμασταν το ίδιο μπαλκονάκι.
Είδα τόσα μάτια ζαλισμένα από τα φάρμακα,πικραμένα να κοιτάζουν τον φωτεινό καλοκαιρινό ουρανό της μέρας ή την ξαστεριά της νύχτας με θαυμασμό.Και σκεφτόμουν ότι κάποτε,σπάνια καταδεχόμουν να σηκώσω το βλέμμα μου προς τα σύννεφα παραπάνω από ένα-δύο δευτερόλεπτα.
Είδα γεράκους βυθισμένους μεσ’την μελαγχολία,γιατί κανένας δεν ερχόταν να τους επισκεφθεί και εμείς στις διπλανές κλίνες,συχνά πυκνά είμασταν περικυκλωμένοι από συγγενείς και φίλους.
Μας κοιτούσαν με παράπονο...
Είδα μάνες,πατέρες,συζύγους,αδέρφια,παιδιά,συγγενείς-ήρωες να ξημεροβραδιάζονται δίπλα στο άρρωστο ή τραυματισμένο προσφιλές τους πρόσωπο,να κουλουριάζονται σε μία πολυθρόνα και να λαγοκοιμούνται με το ένα μάτι ανοιχτό,έτοιμοι να προσφέρουν την βοήθειά τους. Με να λόγο παρηγοριάς πάντα πρόχειρο.Με ένα χαμόγελο-βάλσαμο και με ένα χάδι στο κεφάλι.
Είδα πολλούς αρρώστους να μπαίνουν με τις πιτζαμούλες τους στην εκκλησία του νοσοκομείου για να προσκυνήσουν τις εικόνες,να βρούν λίγη παρηγοριά και ελπίδα.
Ένιωσα ξανά κάτι που είχα να νιώσω από μικρό παιδάκι.Το ‘’εγώ’’,έγινε ξανά ''εμείς'',γιατί όλοι εκεί είχαμε τον πόνο μας και ο ένας κατανοούσε τον άλλον. Ο πόνος μας έδενε ψυχικά...
Χαιρόμουν όταν κάποιος ‘’συγκάτοικός’’ μου,μου ανακοίνωνε ότι ήρθε η πολυπόθητη εντολή του εξιτηρίου.Πολλές φορές ανταλλάζαμε τα καλούδια που μας έφερναν οι δικοί μας.Μιλούσαμε για την πορεία της υγείας μας.Μιλούσαμε για τις ζωές μας ''έξω'' στον κόσμο.Μιλούσαμε για αγαπημένα μας πρόσωπα.Παρηγορούσαμε ο ένας τον άλλον.Κάθε ασθενής και διαφορετική ιστορία...

Στον θάλαμο μου-ανάμεσα σε αρκετούς που νοσηλευτηκαν-ήταν και ένας παππούς,ο οποίος τις πρώτες μέρες ήταν αμίλητος και μελαγχολικός.Μέρα με την μέρα άρχισε να μιλάει και να μας εξιστορεί τις ένδοξες ημέρες του σαν λυράρης,περιοδεύοντας όλη την ελλάδα και αρκετά μέρη του κόσμου.Όταν μιλούσε για την λύρα,τα μάτια του έλαμπαν και η μελαγχολία του πήγαινε περίπατο.
Το μόνο που ήθελε,ήταν μερικά αυτιά να ακούσουν αυτά που έχει να πεί.Τόσο απλό.Τόσο εύκολο και όμως τόσο δύσκολο.Σήμερα είναι αυτός.Αύριο θα είσαι εσύ.Κανείς δεν έχει όρεξη να ακούσει σήμερα.Όλοι θέλουμε να μιλάμε,όχι να ακούμε.Κι όμως χορτάσαμε από κούφια λόγια…
Δυστυχώς είδα και πολλούς γιατρούς που ξευτιλίζαν το λειτούργημα τους,βλέποντας τους ασθενείς σαν πορτοφόλια με πόδια ή σαν κρέατα που αποφέρουν κέρδη...Κοινό μυστικό...
Είδα όμως και κάποιους (λίγους) γιατρούς με ανθρωπιά και αληθινό ενδιαφέρον για τον πόνο των ασθενών τους.
Είδα και πολλές νοσηλεύτριες,παντελώς αδιάφορες για το αν ζούμε η πεθαίνουμε.Το μόνο που τις ενδιέφερε ήταν πώς θα περάσει πιο γρήγορα η βάρδια τους.Μιλούσαν στο τηλέφωνο με τις ώρες,σαχλαμαρίζοντας...κοιμόντουσαν...ή απλά χανόντουσαν απ το γραφείο τους,άγνωστο πού.
Και αναρώτιόμουν.Άν αντιμετώπιζα τόση αδιαφορία ενώ είμουν ένας νέος,τί θα γινόταν αν έπεφτα στα χέρια τους όντας γέρος και ανήμπορος.Δυστυχώς είδα πώς συμπεριφέρονται και σε αυτές τις περιπτώσεις...
Αλλά είδα και νοσηλεύτριες που ρωτούσαν να μάθουν για την υγεία μας,τρέχαν αμέσως όταν κάποιος τις φώναζε,χαμογελούσαν γλυκά,ήταν άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο....
Ήρθε όμως ο καιρός που άφησα πίσω μου την πύλη του νοσοκομείου με ένα αίσθημα ανακούφισης.Σκέφτηκα οτι κάποιοι δεν κατάφεραν να αφήσουν την πύλη πίσω τους ποτέ...
Τα βράδια που κοιτώ τον ουρανό,απο το σπίτι μου πλέον,σκέφτομαι μερικές φορές τα υγρά και θλιμμένα μάτια που κοιτάζουν τον ίδιο ουρανό,απ το μπαλκονάκι που πέρασα 15 ημέρες.Και εκατοντάδες μπαλκονάκια σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο με χιλιάδες ψυχές πονεμένες.
Άλλες φορές δοξάζω τον Θεό για την υγεία μου και άλλες,κατηγορώ τον εαυτό μου για την αδιαφορία μου.
Θα σε παρακαλέσω κάτι.Άρχισε να ενδιαφέρεσαι για τον συνάνθρωπό σου τώρα που είσαι υγιής και γερός.Δεν είναι ανάγκη να νοσηλευτείς σε νοσοκομείο για να μάθεις να αγαπάς τον πλησίον σου.Μάθε το με τον εύκολο τρόπο.Εγώ το έμαθα με τον δύσκολο.
'Ηταν το πιο δύσκολο σταυροδρόμι της ζωής μου....

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ ΨΥΧΩΝ | TNB